Deprem gibi büyük yaşam olaylarından sonra insanlar deprem anında ve sonrasında yaşadıklarını anlamlandırabilenmek adına sürekli deprem anından bahsetme eğiliminde olurlar. Yetişkinler bunu dil aracılığıyla yaparken; çocuklar oyun aracılığıyla yapar. Çünkü oyun çocuğun dilidir.
Çok zor dönemlerden geçiyoruz. Her yere yetmeye çalıştığımız, herkesi iyileştirme arzusu ile dolup taştığımız ama bir o kadar da hareket etmeye mecalimizin kalmadı günlerdeyiz. Deprem ve depremin insan üzerinde yarattığı birçok olumsuz etkiden bahsetmek mümkün. Bu yazıda deprem sonrası yakınlarını kaybeden çocuklara bu kayıpları en doğru ve en hasarsız şekilde nasıl açıklayabileceğimize değinmek istiyorum.
70-90 yılları arasında doğduysanız, araştırmacı bir kimliğiniz var ve şimdi anneyseniz kaygılı bir yolculuğa hoş geldiniz. Burası çetrefilli bir yol. Kendi çocukluğunun yarasını sarmaya çalışan ve bunu da çoğunlukla sahip olduğu çocuk üzerinden yapan bir nesil bu nesil.
Anne olmak hep zor muydu yoksa bu zamanlarda mı çok zorlaştı acaba? İnsanın yeni bir role bürünmesi açısından belki de zamanların tümünde bir nebze zordu. Ancak günümüzde doğru ebeveynlik, doğru annelik üzerine oldukça yazı,içerik ve bilgi mevcut.
Çocuğun ihtiyaçları denilince akla hemen çocuğun beslenme, korunma, barınma, eğitim ihtiyacı gibi şeyler geliyor. Bunlar elbette çocuğun temel ihtiyaçları ancak bunların yanı sıra psikolojik olarak sağlıklı bir çocukluk için tek başlarına yeterli değiller.
